شَهِبَ - [ش هـ ب]. (ف: ثلا. لازم). شَهِبَ، يَشْهَبُ، مص. شَهَبٌ، شُهْبَةٌ.
1. "شَهِبَ شَعْرُ رَأْسِهِ": خَالَطَ بَيَاضَ شَعْرِهِ سَوَادٌ.
2. "شَهِبَ لَوْنُهُ" : تَغَيَّرَ مِنْ حَرٍّ أَوْ بَرْدٍ.
شَهِبَ - [ش هـ ب]. (ف: ثلا. لازم). شَهِبَ، يَشْهَبُ، مص. شَهَبٌ، شُهْبَةٌ.
1. "شَهِبَ شَعْرُ رَأْسِهِ": خَالَطَ بَيَاضَ شَعْرِهِ سَوَادٌ.
2. "شَهِبَ لَوْنُهُ" : تَغَيَّرَ مِنْ حَرٍّ أَوْ بَرْدٍ.