مَكُنَ - [م ك ن]. (ف: ثلا. لازم). مَكُنْتُ، أَمْكُنُ، مص. مَكَانَةٌ.
1. "مَكُنَ البِنَاءُ" : صَارَ قَوِيّاً.
2. "مَكُنَ عِنْدَ رَئِيسِهِ" : صَارَ ذَا مَنْزِلَةٍ وَرِفْعَةٍ وشَأْنٍ عِنْدَهُ.
مَكُنَ - [م ك ن]. (ف: ثلا. لازم). مَكُنْتُ، أَمْكُنُ، مص. مَكَانَةٌ.
1. "مَكُنَ البِنَاءُ" : صَارَ قَوِيّاً.
2. "مَكُنَ عِنْدَ رَئِيسِهِ" : صَارَ ذَا مَنْزِلَةٍ وَرِفْعَةٍ وشَأْنٍ عِنْدَهُ.