تَبَهَّجَ - [ب هـ ج]. (ف: خما. لازم، م. بحرف). تَبَهَّجْتُ، أَتَبَهَّجُ، مص. تَبَهُّجٌ.
1. "تَبَهَّجَ الْمَكَانُ" : تَحَسَّنَ.
2. "تَبَهَّجَ بِهِ" : سُرَّ بِهِ.
تَبَهَّجَ - [ب هـ ج]. (ف: خما. لازم، م. بحرف). تَبَهَّجْتُ، أَتَبَهَّجُ، مص. تَبَهُّجٌ.
1. "تَبَهَّجَ الْمَكَانُ" : تَحَسَّنَ.
2. "تَبَهَّجَ بِهِ" : سُرَّ بِهِ.