حَنْجَرَ - [ح ن ج ر]. (ف: ربا. لازمتع). حَنْجَرْتُ، أُحَنْجِرُ، حَنْجِرْ، مص. حَنْجَرَةٌ.
1. "حَنْجَرَتْ عَيْنُهُ" : غَارَتْ.
2. "حَنْجَرَ الحَيَوَانَ" : ذَبَحَهُ.
حَنْجَرَ - [ح ن ج ر]. (ف: ربا. لازمتع). حَنْجَرْتُ، أُحَنْجِرُ، حَنْجِرْ، مص. حَنْجَرَةٌ.
1. "حَنْجَرَتْ عَيْنُهُ" : غَارَتْ.
2. "حَنْجَرَ الحَيَوَانَ" : ذَبَحَهُ.