رَبَصَ - [ر ب ص]. (ف: ثلا. لازمتع. م. بحرف). رَبَصْتُ، أَرْبُصُ، اُرْبُصْ، مص. رَبْصٌ.
1. "رَبَصَ بِعَدُوِّهِ" : اِنْتَظَرَهُ لِيُلْحِقَ بِهِ شَرّاً.
2. "رَبَصَ الرَّجُلَ أَمْرٌ" : حَلَّ بِهِ.
رَبَصَ - [ر ب ص]. (ف: ثلا. لازمتع. م. بحرف). رَبَصْتُ، أَرْبُصُ، اُرْبُصْ، مص. رَبْصٌ.
1. "رَبَصَ بِعَدُوِّهِ" : اِنْتَظَرَهُ لِيُلْحِقَ بِهِ شَرّاً.
2. "رَبَصَ الرَّجُلَ أَمْرٌ" : حَلَّ بِهِ.