شَحَبَ - [ش ح ب]. (ف: ثلا. لازم). شَحَبَ، يَشْحُبُ، مص. شُحُوبٌ.
1. "شَحَبَ لَوْنُ وَجْهِهِ" : اِصْفَرَّ. "شحَبَ لَوْنُهُ وَتَغَيَّرَتْ سَحْنَتُهُ وَشَابَ رَأْسُهُ".
2. "شَحَبَ جِسْمُهُ" : هُزِلَ، ضَعُفَ، نَحُفَ.
شَحَبَ - [ش ح ب]. (ف: ثلا. لازم). شَحَبَ، يَشْحُبُ، مص. شُحُوبٌ.
1. "شَحَبَ لَوْنُ وَجْهِهِ" : اِصْفَرَّ. "شحَبَ لَوْنُهُ وَتَغَيَّرَتْ سَحْنَتُهُ وَشَابَ رَأْسُهُ".
2. "شَحَبَ جِسْمُهُ" : هُزِلَ، ضَعُفَ، نَحُفَ.